Και θέλω να σας πω ότι ο πόλεμος αυτός κατά της χώρας μου δεν συμβαίνει μόνο στην επικράτειά μας. Είναι ένας οικονομικός και συμβολικός πόλεμος που έχει εκφράσεις σε όλο τον πλανήτη. Προσπαθεί να καταστρέψει οποιαδήποτε σκέψη αλληλεγγύης προς τον αγώνα του λαού μου.
Ξέρω ότι δεν πρόκειται για κάτι καινούριο. Από το 1989, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναπτύξει μια τεχνική πραξικοπημάτων που εκτελείται για να καταστρέψει λαϊκές κυβερνήσεις, αλλά παρουσιάζεται σα να επρόκειτο για ένα λαϊκό και απελευθερωτικό κατόρθωμα, όταν στην πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι να ανοίγει το δρόμο σε φασιστικές δυνάμεις.
Θέλω να επαναλάβω αυτό το σκεπτικό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προωθούν τις ακροδεξιές δυνάμεις στην εξουσία, αλλά κάνουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να αφηγούνται αυτά τα γεγονότα σαν να ήταν το έπος ενός λαού που αγωνίζεται να επιτύχει την δημοκρατία και την ελευθερία.
Ο Σιμόν Μπολίβαρ, ο Απελευθερωτής της Βενεζουέλας, στις 5 Αυγούστου 1829, είχε προειδοποιήσει ακριβώς γι’ αυτό το πράγμα, γράφοντας σε μια επιστολή ότι «Φαίνεται πως οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δεχθεί κάποιου είδους κάλεσμα από τη Θεία Πρόνοια να μαστίζουν την Αμερική με δυστυχίες στο όνομα της ελευθερίας».
Εκτός από αυτήν και άλλες παρόμοιες προειδοποιήσεις, η στρατηγική κάποιες φορές λειτουργεί. Σε αρκετές περιπτώσεις βλέπουμε πολλούς εργαζόμενους ορισμένων χωρών να αισθάνονται συμπάθεια για έναν σκοπό που τους φαίνεται δίκαιος, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες εκείνες που εκτελούν αυτήν την ενέργεια για να οικειοποιηθούν τους πόρους μιας χώρας ή να επεκτείνουν τη στρατιωτική τους παρουσία στον πλανήτη.
Η μακάβρια λογική αυτής της στρατηγικής μου θυμίζει πάντα τους στίχους του Αργεντίνου ποιητή Roberto Juarroz:
Η ζωή ζωγραφίζει ένα δένδρο
και ο θάνατος ζωγραφίζει ένα άλλο.
Η ζωή ζωγραφίζει μια φωλιά
και ο θάνατος την αντιγράφει.
Η ζωή ζωγραφίζει ένα πουλί
για να κατοικήσει στη φωλιά
και ο θάνατος αμέσως
ζωγραφίζει ένα άλλο πουλί.
Ένα χέρι που δεν ζωγραφίζει τίποτα
περπατά ανάμεσα σε όλα τα σχέδια
και κάθε τόσο αλλάζει θέση σε κάποιο.
Για παράδειγμα:
το πουλί της ζωής
καταλαμβάνει τη φωλιά του θανάτου
πάνω στο δέντρο που ζωγράφισε η ζωή.
Όπως θα παρατηρήσατε στους στίχους του Juarroz, κάποιες λέξεις αλλάζουν θέση με συνέπεια να συμβαίνει κάτι τρομακτικό, γιατί ο θάνατος αρχίζει να καταλαμβάνει τα μέρη όπου εμείς υπερασπιζόμαστε τη ζωή.
Το κατασκεύασμα αυτής της αφήγησης ευνοεί τη χρήση των λέξεων «νέοι» και «φοιτητές», δύο ουσιαστικά απέναντι στα οποία είναι πολύ δύσκολο να μην έχουμε συναισθήματα αλληλεγγύης, επειδή είναι αυτοί ακριβώς που διοργανώνουν «διαμαρτυρίες» που πάντα χαρακτηρίζονται ως ειρηνικές.
Στη Βενεζουέλα, εκτός από την καταστροφή των υπηρεσιών υγείας, των σταθμών του μετρό και των λεωφορείων, αυτές οι υποτιθέμενες διαμαρτυρίες έχουν διαπράξει δολοφονίες αστυνομικών, εθνοφρουρών και πολιτών.
Έχουν φτάσει μέχρι τη φρίκη του να λούσουν με βενζίνη και να κάψουν ζωντανούς ανθρώπους, μόνο και μόνο επειδή έμοιαζαν με τσαβιστές.
Στη Βολιβία απήγαγαν συγγενείς υπουργών για να τους αναγκάσουν να παραιτηθούν δημόσια. Εάν δεν το κάνανε, οι απαχθέντες θα δολοφονούνταν.
Στο αφήγημα που μας έχουν επιβάλει, τα γεγονότα αυτά δεν υπάρχουν. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλουν μόνο εκείνο που μπορούν να παρουσιάσουν ως καταστολή.
Όταν η αστυνομία της Γαλλίας ή της Ισπανίας αντιμετωπίζει μια διαδήλωση, ο Τύπος συνεχώς παρουσιάζει το έργο τους λέγοντας ότι πρόκειται για «συγκράτηση» ή «διάλυση».
Αντίθετα, όταν πρόκειται για κυβέρνηση που δεν είναι αρεστή στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο κυρίαρχος Τύπος δεν θα διστάσει να χαρακτηρίσει οποιαδήποτε ενέργεια της αστυνομίας ως «καταστολή», ακόμη και όταν τραυματίζονται ή σκοτώνονται αστυνομικοί, όπως συνέβη στη Βενεζουέλα.
Σήμερα, η Λατινική Αμερική αποτελεί το σκηνικό του αγώνα για πολλούς λαούς που απαιτούν υψηλότερα επίπεδα κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης και μια δημοκρατία που να έχει ουσιαστικό λαϊκό περιεχόμενο.
Τα μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης δεν προβάλουν αυτούς τους αγώνες. Η Αϊτή, η Ονδούρα, ο Παναμάς, η Κολομβία, ο Ισημερινός και η Χιλή έχουν προχωρήσει σε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις. Σε όλες αυτές τις χώρες έχουν υπάρξει θύματα της αστυνομικής καταστολής, ο Τύπος όμως δεν αναφέρεται σε αυτά με αυτόν τον τρόπο.
Με δυσανάλογο και γελοίο τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες στρέφουν την παγκόσμια προσοχή προς τη Βενεζουέλα.
Στις 15 Νοεμβρίου, η Μισέλ Μπασελέτ, πρώην πρόεδρος της Χιλής και σημερινή εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τοποθετήθηκε υπέρ του να σεβαστεί η Βενεζουέλα το δικαίωμα στις διαδηλώσεις, μετά το κάλεσμα της αντιπολίτευσης σε κινητοποίηση την επόμενη ημέρα στο Καράκας.
Στο Καράκας, δεν συνέβη τίποτα. Η αντιπολίτευση πήγε μέχρι την πρεσβεία της Βολιβίας στη Βενεζουέλα για να εκφράσει την υποστήριξή της στο φασιστικό πραξικόπημα που διαπράχθηκε κατά της κυβέρνησης του Έβο Μοράλες.
Αντίθετα, απέναντι στις διαδηλώσεις στη Χιλή, την Αϊτή, την Ονδούρα, την Κολομβία και τη Βολιβία, όπου οι κυβερνήσεις τους είναι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ σιωπά.
Στη Βολιβία, έχει εξαπολυθεί η πιο μεγάλη καταστολή εναντίον των αυτόχθονων λαών που αποτελούν την πλειοψηφία αυτής της χώρας. Κρατώντας τη Βίβλο στα χέρια της, η de facto κυβέρνηση εξέδωσε διατάγματα έτσι ώστε η αστυνομία και ο στρατός να μην τιμωρηθούν για τη σφαγή του λαού.
Απέναντι σε αυτές τις εγκληματικές ενέργειες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι οργανισμοί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων παραμένουν σιωπηλοί.
Ο Αλί Πριμέρα, ο εθνικός μας τραγουδιστής, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει στο κίνημα λαϊκού τραγουδιού της Βενεζουέλας, μας θυμίζει σε ένα του τραγούδι εκείνο το ρητό από τη Βίβλο που λέει ότι είναι ευκολότερο να δει κανείς μια καμήλα να περνάει μέσα από την τρύπα μιας βελόνας, παρά έναν πλούσιο να πηγαίνει στον παράδεισο.
Αλλά αμέσως μετά προειδοποιεί ότι οι πλούσιοι αγοράζουν τις καμήλες, αγοράζουν τις βελόνες και αγνοούν τα λόγια του Ιησού.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και με το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο ήταν πάντα ζωτικής σημασίας για το λαϊκό κίνημα, για τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις του κόσμου.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η ευρωπαϊκή δεξιά έχουν αναπτύξει μια πολιτική χρηματοδότησης μιας σημαντικής ομάδας υποτιθέμενων μη κυβερνητικών οργανώσεων, που παριστάνουν ότι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν στην πραγματικότητα αποτελούν όργανα της ηθικής εξολόθρευσης των κυβερνήσεων που δεν είναι σύμμαχοι του Λευκού Οίκου.
Οι ιδιωτικοί αυτοί φορείς που διαχειρίζονται την ατζέντα για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα κάνουν τίποτα για τους βολιβιανούς αδελφούς. Δεν υπάρχουν για να προστατεύουν ή να υπερασπίζονται τους λαούς. Λαμβάνουν χρήματα για να δρουν ως η αιχμή του δόρατος της στρατηγικής της αλλαγής καθεστώτος που επιδιώκουν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο για να αφήσω χρόνο για τυχόν ερωτήσεις, θέλω όμως να μοιραστώ μια ανησυχία.
Το θέμα της Βενεζουέλας, όπως και της Βολιβίας, δεν αφορά μόνο τους λαούς των χωρών αυτών.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να επιβάλουν την έννοια της παγκοσμιοποίησης στον πλανήτη. Την έχουν επιβάλει παντού, και όμως μόνο η παγκόσμια ελίτ είναι ευχαριστημένη από τα αποτελέσματα.
Ο ίδιος ο αμερικανικός λαός έχει ζημιωθεί από το κυρίαρχο όραμα και αυτή είναι μια αίσθηση που μοιράζονται όλοι οι εργαζόμενοι στον κόσμο.
Έτσι γεννήθηκε και το σύνθημα «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» και ακριβώς εναντίον αυτής της πιθανότητας, εκτελούνται οι πολιτικές αλλαγής καθεστώτος με τις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτίθενται σε κάθε λαό που αποφασίζει να επιλέξει το δικό του μονοπάτι ανάπτυξης.
Κάθε λαός που μάχεται πρέπει να αισθάνεται ως δικό του τον αγώνα όλων των λαών του κόσμου. Κάθε νίκη θα είναι μια νίκη όλων των λαών.
Μακάρι η στράτευσή μας, η συνάντησή μας σε αυτόν τον αγώνα, να μας επιτρέψει να πούμε αυτό που είπε και ο ποιητής Νερούδα στο κόμμα του:
Μ’ έκανες αντίπαλο του κακού και έγινα τείχος απέναντι στον αλλόφρωνα.
Με έκανες να δω την καθαρότητα του κόσμου και την δυνατότητα της χαράς.
Μ’ έκανες ακατανίκητο, επειδή μαζί σου τίποτα δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με μένα.
Ανεξαρτησία και σοσιαλιστική πατρίδα
Θα ζήσουμε και θα νικήσουμε.
