27 Φεβρουαρίου 1989. Η Βενεζουέλα έχει γονατίσει από τη φτώχεια, την ανεργία και τα δάνεια της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Χιλιάδες λαού ξεχύνονται στους δρόμους του Καράκας για να διαμαρτυρηθούν για την εξαθλίωση στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα από τα νεοφιλελεύθερα πειράματα της – σοσιαλδημοκρατικής – κυβέρνησης του Κάρλος Άντρες Πέρες, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος ακριβώς τα αντίθετα από τα οποία “κατάφερε”.
Η αστυνομία και ο στρατός θα επέμβουν με βαρύτατο απολογισμό: 300 νεκρούς σύμφωνα με τις αρχές και 3.000 σύμφωνα με την αντιπολίτευση. 10 χρόνια μετά, η Μπολιβαριανή Επανάσταση του Ούγκο Τσάβες Φρίας θα ξαναβάλει τη χώρα στο δρόμο της λαϊκής κυριαρχίας, της ευημερίας και της αξιοπρέπειας (βλ. και παλιότερη ανάρτηση σχετικά με το Μπολίβαρ και τον Τσάβες).
Τα γεγονότα του Καράκας έμειναν στην ιστορία ως Καρακάσο. Η κατάληξη –άσο παραπέμπει σε βίαιες ταραχές σε μια πόλη. 41 χρόνια πριν το Καρακάσο έλαβε χώρα το Μπογκοτάσο (9 Απρίλη 1948). Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δολοφονείται ο προοδευτικός υποψήφιος Χόρχε Ελιέσερ Γκαϊτάν. Θα ακολουθήσει ένα πρωτοφανές κύμα βιαιότητας και τρομοκρατίας (La Violencia) που θα συνεχιστεί, με μικρά διαλείμματα, ως τις μέρες μας. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, φοιτητής φιλολογίας τότε, είναι αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων και θα τα καταγράψει εκπληκτικά πολλά χρόνια αργότερα στην αυτοβιογραφία του, Ζω για να τη διηγούμαι.
